Anna – Ella it was you who first started this action with scarves, because you came to me, we talked, we met, you came to me and said – I have scarves for you. That was your thought.

Ela: I meant that I knew that you help other people, those who need help, care, love, support, listening, and it was such a time that these scarves could come in handy. I had some time, some skills, some yarn of some kind, and I started to make and brought it to you and said that you will definitely come up with something. Surely something will come out of this. Anyway, do you remember that you even said, it was in church, if I remember correctly, that, whoever can, to bring you the yarn for these scarves.

Ania: Well, yes, the yarn for the scarves. But later when I got those scarves I’m thinking, well, just like that, what now, a step further, what should I do with those scarves? And you say, I won’t go with you, but scarves I can make. I think to myself – Lord Jesus You will show me what I should do with these scarves.

Ela: Well, that’s exactly the point. Because I couldn’t go, I was organizing from the other side. I had time then I made scarves, I encouraged other people.

Ania: And you found, even more people.

Ela: Yes I found, a friend and her sister helped me. They made beautiful scarves, so professional, you could say. Because mine are such, I’m not saying that they were ugly, but….

Ania: Well, you know what, but the principle was with these scarves, that you not only made the scarves, but you told me that you would pray for the people who would wear them, so they were not so much wonderful, beautiful, pretty scarves, but they were to be scarves for a special occasion, that is, for the right person at the right time in life.

Ela: That’s right. I’m laughing, because it’s a matter of taste and you don’t discuss it, but I agree they were for a special purpose and you, when I talked to you about these people and you also mentioned that after all we pray for them, well that’s how I sat down and thought about how to actually pray for these people, how to put it, and I came up with, well I probably didn’t come up with it…

Ania: Such a prayer came to you, found suddenly

Ela: Yes a prayer came, Do you want to listen?

Ania: Sure

Ela: God Heavenly Father through Jesus Christ Your Son I thank You for my home and family. I thank You that I have never been homeless and lonely like those for whom I make these scarves. Through Jesus Christ I ask you Father bestow upon them, wrap them through this scarf with Your love. Let the coldness that surrounds them and is within them depart from them. Father may their hearts see the light of Your Spirit that invites them to You. May Your glory be revealed and endure forever. Amen

Anne: Amen. Ella beautiful prayer, because I actually had these scarves when I was making an appointment with someone, someone called and was looking for help. Or, for example, we were going to a photographer, because there was always a need for a photo for an ID card, because most often every homeless person just doesn’t have an ID card, because they lost it somewhere. It was always at such a time that she would get a scarf and I would say that this scarf was from a special person who was praying for her. And I would take this scarf and wrap it around her. And that’s what I used to say – You are now being wrapped by the prayer of that person who made the scarf. It was such a special moment for me, too. This scarf I’ll tell you, they were given to homeless men who were on the street, they were given to people who were in a shelter, Women were also given this scarf. However, she was pregnant and did not know what to do and was indeed in a very difficult situation. She was given the scarf by her boyfriend. She got these scarves, admittedly, they were not homeless, but two priests who performed works of mercy for these people. Well one I know that he wore this scarf of yours, and the other I think for sure, rather I’m sure, it gave it to the needy, also I think that both scarves that these priests received also with this prayer were used and all these people and it touched me just that such a small scarf and there was joy extraordinary. Even some people wanted to have their pictures taken just in these scarves. They said – Oh this I have a scarf from you, and I answered – yes you have a scarf from me, but also from the person who wanted to do them and prayed for you. This is so unusual for me, that by doing such a small thing, something that everyone can do, you can so touch these people who were getting these scarves and it was extraordinary. Later, after the scarves, someone started making hearts, from paper wicker, and on crochet, someone started making bows, someone started eggs, someone started postcards, and this sort of string of people who wanted to do something, as their work for these people, maybe not directly for them, but just in the way that you are with them, it expanded, and it started with these scarves. It started with those scarves of yours.  Anyway, I got your scarf myself. In the end I said- well, make me one, I’ll also ask for such an prayed-over scarf. It was beautiful, because even a year ago in January 2021, well I just got such a scarf from you with such colorful tassels.

Ela: Well I remember I made a scarf with such tassels before and you liked it very much, it was supposed to be a gift for some woman

Ania: Yes, for that pregnant woman. A young pregnant girl,

Ela: And then you wanted it and I made it for you, but as you say it wasn’t that long ago.

Ania: A year ago

Ela: And with this scarf there is just such a story connected, because when I was making scarves for other people it was difficult for me to imagine this person, so I chose colors according to my own choice, my own idea, etc. And when I was making you well I thought that the colors must be so much more vivid, bright, because you are so cheerful, full of ideas, and in general you go into action when necessary and try to embrace everything, organize.

Ania: And where did these colors come from for you?

Ela: Well these colors. I mean I just thought to myself that it could be – I’ll read what I wrote to you – I started making a scarf for Ania. She is colorful, so I chose vibrant colors. At some point I realized that I didn’t actually ask what colors you like. I took red, yellow and emerald with some pastel colors. I began to wonder if they fit Ani and whether to change to others. And then I heard, well yes you can say, it wasn’t my thought, because I didn’t ponder it for unknown how long, that Ania is like fire and water. Fire when she rushes to save someone. water gentle when she listens and comforts. They stayed, so the colors I chose. Red and yellow are the shade, and emerald is the beautiful, calm sea. I wondered whether to tell her about it, but after all, it was for her. I wouldn’t have thought of it myself. There are unexpected things in our lives, and only the Holy Spirit knows everything and works to make God’s will come true. And a smile.

Ania: Ella, that’s how it was. I’ll tell you with such joy I walk with this scarf, in different places I put it on. Well recently even in the orphanage I was in this scarf, well in different places, well soon I will probably start walking in the summer in this scarf. It’s going to be very funny with these tassels that you made me somewhere I’m waving for everyone’s enjoyment and actually someone would say, what are we talking about here and what kind of testimony are we giving to scarves here. Because it may seem trivial or ridiculous to someone, and yet! And yet, when, as I can tell you, seeing the faces of those people who received those scarves that I handed over to them from you, your scarves with these words, with this prayer, I saw that for them this moment was very important, and just as I myself was happy with my scarf really, because actually every day this scarf is with me, because I have it on my chair. So for those people that moment when they received it, I don’t know what happened later with those scarves and with all the people who received them, but in that moment when they received and with those words, it was such a moment for them to be wrapped in your prayer, seriously. I always remember that moment when I gave them this scarf often after a photograph or some special moment. For me it was an extraordinary joy to see in their eyes also such joy that they have such a scarf, which is impossible to buy. Well, you can’t buy anywhere a scarf with a prayer on it for such a person for such sadness, for such joy. That can’t be bought anywhere, made from leftover wools, a scarf made up somewhere, well that can’t be bought. There are things that cannot be bought. This is also intercessory prayer, this presence, such joy, even if it lasts this moment, needed for now, when it happens.

Ela: Well, yes, but you know, that moment in the case of some people was the beginning of a new life.

Ania: Well, that’s right, and at that moment they were wrapped in that prayer like this scarf, so tangibly, because someone is saying 'I’m praying, I’m praying for you’. Well, but they got such a scarf with such a message, a scarf with a message. And that, Elu, is wonderful. God be glorified that He came up with these scarves for you, although at first I really didn’t know what to do with them, although I had a similar thought myself, but the realization later came on its own, and you were also an inspiration to other people who started to do something with just such an intention. I can’t go to evangelize directly, I can’t go out there, I can’t do it, but I can well do just such a beautiful thing. May Jesus be glorified in you, your family, your children, and in all those who wore these scarves,

Ela: And in you, and in all those who minister in your Work

Anna: In all of them, Ela, who after you also made these hearts, bows, and all these different kinds of work you could say handmade, and it started with a ball of wool.

Ela: And the most important thing is that they felt the love of God. Did they?

Ania: Yes

Ela: And it’s just wonderful, because this God’s Love revives, guides, gives encouragement, is irreplaceable

Ania; And this love was knitted. Amen. You know, Ella, and these people actually, in general they needed a scarf, because I gave them when it was cold, so I could buy one, such an ordinary scarf, or I could give from this suitcase of scarves making for you. And when you have to choose, I know that the other scarf is better, because it’s from the heart, because it’s from the heart.

Ela: Well, yes, because they were specially made for those very people. And my friend and her sister who helped me also knew what the purpose of these scarves was. Not that they made ot scarves and gave them, they just knew who you were helping, who you were going to, and who these scarves would wrap around and give warmth to.

Ania: And so may it continue Hallelujah and keep knitting for the glory of God.

Ela: Yes for the glory of God, that’s right.

Testimony by Ela Lewandowska, Ania Wyrzykowska 04.02.2022

Boże znaki #59 / Ewangelizuje szalikami

Ania – Elu to ty pierwsza zaczęłaś tę akcję z szalikami, ponieważ ty do mnie przyszłaś, żeśmy rozmawiały, spotykamy się, przyszłaś do mnie i mówisz – Mam dla ciebie szaliki. Taką miałaś myśl

Ela: To znaczy mi chodziło o to, że ja wiedziałam, że ty pomagasz innym ludziom, tym którzy potrzebują pomocy, opieki, miłości, wsparcia, wysłuchania, a to byłą taka pora, że te szaliki mogły się przydać. Ja miałam trochę czasu, trochę umiejętności, włóczki jakiejś i zaczęłam robić i zaniosłam tobie i powiedziałam, że ty na pewno coś wymyślisz Na pewno coś z tego wyniknie. Zresztą czy ty pamiętasz, że nawet powiedziałaś, to w kościele, o ile dobrze pamiętam, żeby, kto może, żeby przyniósł ci włóczkę ma te szaliki.

Ania: No tak, włóczkę na szaliki. Ale później jak już dostałam te szaliki to sobie myślę, no tak tylko, co teraz, krok dalej, co ja mam z tymi szalikami robić? A ty mówisz, ja z tobą nie pójdę, ale szaliki mogę robić. Ja sobie myślę – Panie Jezu Ty mi pokażesz, co ja mam z tymi szalikami robić.

Ela: No właśnie o to chodzi. Bo ja nie mogłam iść, ja organizowałam z drugiej strony. Miałam czas to robiłam szaliki, zachęcałam inne osoby.

Ania: I znalazłaś, nawet kolejne osoby.

Ela: Tak znalazłam, pomogła mi koleżanka i jej siostra. Zrobiły piękne szaliki, takie profesjonalne, można powiedzieć. Bo moje to takie, nie mówię, zę były brzydkie, ale..

Ania: No wiesz, co, ale zasadą było przy tych szalikach, że ty nie tylko robiłaś szaliki, ale mi mówiłaś, że się będziesz modliła za osoby, które będą je nosiły, więc to nie tyle cudowne, piękne, ładne szaliki, ale to miały być szaliki na specjalną okazję czyli dla odpowiedniej osoby w odpowiednim momencie życia.

Ela: Zgadza się. Ja się śmieję, bo akurat to jest kwestia gustu i nad tym się nie dyskutuje, ale zgadza się one były specjalnego przeznaczenia i ty, jak ja rozmawiałam z tobą o tych ludziach i ty też wspomniałaś, że przecież modlimy się za nich, no to tak właśnie usiadłam i tak się zastanawiałam jak właściwie się pomodlić za te osoby, jak to ująć, i wymyśliłam, no to pewnie nie ja wymyśliłam

Ania: Przyszła Ci taka modlitwa, znalazła się nagle

Ela: Tak przyszła modlitwa, Chcesz posłuchać?

Ania: Pewnie

Ela: Boże Ojcze Niebieski przez Jezusa Chrystusa Twojego Syna dziękuję Ci za mój dom i rodzinę. Dziękuję Ci, że nigdy nie byłam bezdomna i samotna, jak ci, dla których robię te szale. Przez Jezusa Chrystusa proszę Cię Ojcze obdarz ich, otul ich przez ten szal Swoją miłością. Niech odejdzie od nich ten chłód, który ich otacza i jest w nich. Ojcze niech ich serca zobaczą światło Twojego Ducha, który zaprasza ich do Ciebie. Niech Twoja chwała zostanie ujawniona i trwa na wieki. Amen

Ania: Amen. Elu piękna modlitwa, bo ja te szaliki rzeczywiście miałam, kiedy się umawiałam z kimś na spotkanie, ktoś dzwonił i szukał pomocy. Albo na przykład jechaliśmy do fotografa, bo zawsze było potrzebne zdjęcie do dowodu osobistego, bo najczęściej każda osoba bezdomna po prostu nie ma dowodu osobistego, bo go gdzieś zgubiła. To zawsze w takim momencie dostawała szalik i mówiłam, że ten szalik to jest od specjalnej osoby, która się za nią modliła. I brałam ten szalik i otulałam. I to mówiłam – Otula cię teraz modlitwa tej osoby, która robiła ten szalik. To dla mnie też byłą taka szczególna chwila. Ten szalik powiem ci, dostawali mężczyźni bezdomni, którzy znajdywali się na ulicy, dostawały osoby, które były w schronisku, Dostały ten szalik też kobiety. Jednak była w ciąży i nie wiedziała, co zrobić i rzeczywiście była w sytuacji bardzo trudnej. Dostała szalik jej chłopak. Dostało te szaliki, co prawda nie byli bezdomni, ale dwóch księży, którzy świadczyli uczynki miłosierdzia dla tych osób. No jeden to wiem, że nosił ten szalik twój, a drugi myślę, że na pewno, raczej jestem pewna, to oddał go potrzebującemu, także myślę, że oba szaliki, które ci księża dostali również z tą modlitwą zostały wykorzystane i wszystkie te osoby i to mnie dotknęło właśnie,  że taki mały szalik a była radość niezwykła. Nawet niektórzy chcieli, aby sobie zdjęcia zrobić właśnie w tych szalikach. Mówili – O to mam szalik od ciebie, a ja odpowiadałam- tak masz szalik ode mnie, ale też od osoby, która chciała je robić i modliła się za ciebie. To jest dla mnie takie niezwykłe, że robiąc tak małą rzecz, to, co każdy może, można tak dotknąć te osoby, które dostawały te szaliki i niezwykłe było. Później po szalikach, ktoś zaczął robić serca, z wikliny papierowej, i na szydełku, ktoś zaczął robić kokardki, ktoś zaczął jajka, ktoś zaczął pocztówki, i ten jakby ciąg osób, które chciały coś zrobić, jako swoją pracę na rzecz tych osób, może nie bezpośrednio dla nich, ale właśnie w ten sposób, że się jest z nimi, to się poszerzył, a zaczęło się od tych szalików. Zaczęło się od tych twoich szalików.  Zresztą sama dostałam twój szalik. W końcu mówię- no weź mi zrób, ja też poproszę taki obmodlony szalik. To było piękne, bo równo rok temu w styczniu 2021, no właśnie dostałam taki szalik od ciebie z takimi kolorowymi frędzelkami

Ela: No ja pamiętam zrobiłam wcześniej z takimi frędzelkami szalik i on się bardzo tobie spodobał, to miał być prezent dla jakieś kobiety

Ania: Tak, dla tej kobiety w ciąży. Młodej dziewczyny w ciąży,

Ela: I wtedy ty chciałaś, a ja ci zrobiłam, ale tak jak mówisz to było nie tak dawno.

Ania: Rok temu

Ela: I z tym szalikiem właśnie jest związana taka pewna historia, bo ja robiąc szaliki dla innych osób to trudno było mi sobie wyobrazić tą osobę, więc dobierałam kolory według własnego uznania, własnego pomysłu itd. A jak robiłam tobie no to pomyślałam, że to muszą być kolory takie bardziej żywe, jaskrawe, bo ty jesteś taka radosna, pełna pomysłów, i w ogóle ruszasz do boju, kiedy trzeba i starasz się wszystko ogarnąć, zorganizować.

Ania: I skąd te kolory ci przyszły?

Ela: No te kolory. To znaczy ja sobie tak sobie pomyślałam, że to może być – przeczytam to, co tobie napisałam – Zaczęłam robić szalik dla Ani. Ona jest kolorowa, wiec wybrałam żywe kolory. W pewnym momencie uświadomiłam sobie, że nie spytałam właściwie, jakie ty kolory lubisz. Ja wzięłam czerwony, żółty i szmaragdowy z dodatkiem pastelowych kolorów. Zaczęłam zastanawiać się czy one do Ani pasują i czy nie zmienić na inne. I wtedy usłyszałam, no tak można powiedzieć, to nie byłą moja myśl, bo ja nie rozmyślałam nad tym nie wiadomo jak długo, że Ania jest jak ogień i woda. Ogień, gdy pędzi, aby kogoś uratować. woda łagodna, gdy wysłuchuje i pociesza. Zostały, więc te kolory, które wybrałam. Czerwony i żółty to gień, a szmaragdowy to piękne, spokojne morze. Zastanawiałam się czy jej o tym mówić, ale przecież to było dla niej. Ja sama tego bym nie wymyśliła. Są rzeczy w naszym życiu niespodziewane i tylko Duch Święty wszystko wie i działa, aby wola Boga wypełniła się. I uśmieszek J

Ania: Elu, tak było. Powiem ci z taką radością chodzę z tym szalikiem, w różne miejsca go zakładam. No ostatnio nawet w domu dziecka byłam w tym szaliku, no w różne miejsca, no niedługo zacznę chyba latem chodzić w tym szaliku. To będzie bardzo śmieszne z tymi frędzelkami, które mi zrobiłaś gdzieś tam macham dla radości wszystkich i właściwie ktoś by powiedział, o czym my tu rozmawiamy i jakie my tu dajemy świadectwo szalikom. Bo to może się komuś wydawać banalne czy śmieszne, a jednak! A jednak, kiedy jak ci to mogę opowiedzieć, ale widząc twarze tych ludzi, którzy dostawali te szalik, które im przekazywałam od ciebie, twoje szaliki z tymi słowami, z tą modlitwą, widziałam, że dla nich ten moment był bardzo ważny i tak jak sama się cieszyłam ze swojego szalika naprawdę, bo właściwie codziennie jest przy mnie ten szalik, bo mam go na krześle. Tak dla tych osób ten moment, kiedy dostawali go, nie wiem, co się później wydarzyło z tymi szalikami i ze wszystkimi osobami, które je dostały, ale w tym momencie, kiedy dostawały i z tymi słowami, było to dla nich taki moment otulenia twoją modlitwą, poważnie. Ja pamiętam zawsze ten moment, kiedy dawałam im ten szalik często po fotografie czy po jakimś specjalnym momencie. Dla mnie to byłą niezwykła radość widzieć w ich oczach też taką radość, że mają taki szalik, którego się nie da kupić. No nie kupisz nigdzie szalika z modlitwa, żeby był dla takiej osoby na taki smutek, żeby byłą radość. Tego się nie da kupić nigdzie, z resztek wełenek zrobiony, gdzieś szal wymyślony, no i tego nie da się kupić. Są rzeczy, których się nie da kupić. To jest też modlitwa wstawiennicza, ta obecność, radość taka, choćby ona trwała ten moment, potrzebna na teraz, kiedy to się wydarza.

Ela: No tak, ale wiesz, ten moment w przypadku niektórych osób to był początkiem nowego życia.

Ania: No właśnie i w tym momencie byli otuleni tą modlitwą jak tym szalikiem, tak amacalnie, bo ktoś mówi modlę się, modlę się za ciebie. No, ale dostał taki szalik z taką wiadomością, Szalik z wiadomością. I to Elu jest wspaniałe. Niech Pan Bóg będzie uwielbiony, że ci wymyślił te szaliki, choć początkowo naprawdę nie wiedziałam, co z nimi zrobić, choć sama miałam podobną myśl, ale realizacja później sama przyszła i byłaś też inspiracją dla innych osób, które zaczęły coś robić właśnie w takiej intencji. Nie mogę pójść ewangelizować bezpośrednio, nie mogę wyjść tam, nie mogę tego zrobić, ale mogę no właśnie taką piękną rzecz zrobić. Niech Jezus będzie uwielbiony w tobie, twojej rodzinie, twoich dzieciach, i we wszystkich tych, którzy nosili te szaliki,

Ela: I w tobie, i we wszystkich, którzy posługują w waszym Dziele

Ania: We wszystkich Elu, którzy po tobie robili też te serca, kokardki, i te wszystkie takie różne prace można powiedzieć ręczne, a zaczęło się kłębka wełny.

Ela: A najważniejsze jest to, że oni poczuli miłość Boga. Tak?

Ania: Tak

Ela: I to jest po prostu cudowne, bo ta Boża Miłość ożywia, prowadzi, daje otuchę, jest niezastąpiona

Ania; I ta miłość była wydziergana na drutach. Amen. Wiesz Elu, a ci ludzie tak naprawdę, to w ogólne potrzebowali szalika, bo ja je dawałam wtedy kiedy było zimno, więc mogłam go kupić, taki zwykły szalik, albo mogłam dać z tej walizki z szalików robiących dla ciebie. I kiedy masz do wyboru, to wiem, że ten drugi szalik jest lepszy, bo jest od serca, bo jest od serca.

Ela: No tak, bo one były specjalnie robiony dla tych właśnie ludzi. I moja koleżanka i jej siostra, które mi pomagały też wiedziały, jakie jest przeznaczenie tych szalików. Nie to, że robiły ot szaliki i dawały, tylko wiedziały, komu ty pomagasz, do kogo ty chodzisz, i kogo te szaliki będą otulać i dawać ciepło.

Ania: I niech tak będzie dalej Alleluja i dziergamy dalej na chwałę Bożą.

Ela: Tak na chwałę Boża, zgadza się.

świadectwo Ela Lewandowska, Ania Wyrzykowska 04.02.2022