Ania: You know, I wanted us to tell this testimony together, this story of a homeless person from a shop in Gliwice, how we met him, how you met him and what happened afterwards. Tell me, how did you meet the man that you later went on spiritual seminars with, how did it happen?

Ewelina; Yes, I met him in Gliwice, when I was in therapy, in October 2019

Ania: Were you still sick then? You weren’t healed yet?

Ewelina; Yes, not yet. At that time I was in a very serious condition let’s say and I felt terrible, but just when I was walking down the street there, it was as I remember by the pharmacy, there was a homeless man just standing there. He was leaning against a pole or a tree, I don’t remember, he had trouble walking at all. So I approached him and started to talk to him. And after a while of talking and praying, I thought of telling him my brother’s testimony.

Ania: And how did you pray with him?

Ewelina: We said the Our Father, we invoked the Holy Spirit, I don’t remember it well now, because I’m basing it on what I told you on the spot, because I was in a serious condition at that time, so it’s hard for me to remember everything,

Ania:, So you prayed the Our Father prayer, you asked the Holy Spirit for help and what else did you do?

Ewelina; I was telling him my brother’s testimony, how he came out of addiction, how the Lord God worked powerfully in his life.

Ania: And from homelessness…

Ewelina; Yes, and from homelessness, and then, to make this testimony more credible, so that he could talk to someone who had gone through the same thing, I called my brother so that he could tell him personally about his life, how it all happened. So I gave him the number, because there was only one thing I could think of, and I said to him – Hide this number, like it’s the most precious thing, as if it would save your life.

Ania: But what, did you give it to him on a big or small piece of paper? What did you give him the number on?

Ewelina: I just gave him the number on a small white piece of paper!

Ania: And what does small mean, how small was it?

Ewelina: I don’t know, I think it was a scrapped piece of paper from a notebook, I don’t remember exactly now, but it was a tiny piece of paper, and I was afraid that even he would lose it somewhere. I also didn’t expect him to keep it, you know homeless people are in all sorts of different conditions, so I didn’t know what would happen to it,

Ania:, Because it was in October 2019. Imagine that he, I still to this day remember that on November 11, 2019 actually after a month so you can accept, suddenly on Independence Day my phone rings and someone says:

– He wants to change his life. I got your phone number on a little card and I’m asking for help.

And it was for me, but I say to him – But where are you?, and he answers – I’m from Gliwice. I said – Oh Lord Jesus, he’s from Gliwice. And I thought to myself, how is it possible for a homeless person to carry such a small card around with him for a month and to remember about it? And he called on the 11th of November and I thought to myself, what to do, what to do? And actually, after a week you were on a retreat in Ostroleka together with him, which is run by Father John Bashabora, and we all went on this retreat together,

Ewelina: Yes

Ania: It was from 15 to 17 November 2019 in Ostroleka. And imagine that this man really wanted to be there! He was going directly from Gliwice.  He came, thanks to the community in Ostroleka, I was put in touch with a person who was just accommodating him in his family home, taking him in as a most welcome guest. But when he arrived he couldn’t move in the trains, he had problems with walking as you said, and when he did arrive at such a time that night before the seminar he calls me and says:

– Ania, I won’t be able to catch any more trains to Ostrołęka, there’s no more trains to Ostrołęka, there’s a direct train to Warsaw, I’m already lost. He slept in some staircase, just to be at the seminar, but he didn’t give up, because, as he said on 11 November, he wanted to change his life. And it was amazing, I’ll tell you, when I was able to see you together. We came by car and he came from Gliwice by train. Someone drove him and as he said later – Thanks to that white card you gave him, on that retreat, he gave his life to Jesus and I don’t know if you remember how we jumped with joy when he announced that after 25 years he had been to Confession and Holy Communion. Do you remember how I ran away and he said: „Anna, find me a priest who will confess me, because I can’t. And then a number of people were jumping with joy that he had just been to Confession. He himself was jumping up and down and he said: „I’ve never experienced anything like that in my life. And he had like you said, he was in hospital, he just had a hole in his lung.  When he showed it, you could see his lung and it was amazing.

Ewelina: Yeah, you could see his insides, he was really hurt,

Ania: And it was a retreat for addicts, well an amazing retreat. He prayed incredibly, he met people like he said he had never met in his life. And then still imagine with 6 -7- 8 December 2019 he was on the „New Life” course in Otwock. He was simply there because he wanted to be on another retreat. In January 2020 he was at another seminar on the Eucharist, this time in Tarnow. See – a homeless man whom you accidentally gave a card to, whom you met by chance.

Ewelina: Yes, yes

Ania; And so the story you know moves me so much that a lot of people say it doesn’t make sense to do a certain action, what can it do? Just like that I meet someone and you gave him a card, you prayed with him for the Holy Spirit, you said your testimony and you left him this phone number. And see, someone gave a card, someone arranged transport, someone spent the night in his house, someone gave him food, you know what I mean? A number of people that he just sort of, on that road he could meet. And it started, in truth, with your innocent little card, your Our Father, a prayer on that street with that homeless man. You don’t have to do much just to do that, the rest is up to God and the person who enters into this grace!

Ewelina; Yes, but we need to show to such a person that there is love, that he is not rejected, that he is, that we love him, that we accept him as he is. We just want to help him as much as he will let us. And then, when he says yes, the Lord Jesus already begins to act.

Ania; Well, but do you remember how happy he was at that retreat, how he got coffee, how people danced with him, sang with him. He was so crazy, someone bought him a T-shirt, someone talked to him. He said – I’ve never seen anything like that in my life!

Ewelina; Yes, but I still remember those words, which I don’t know if he told me directly or someone repeated them to me – he had never felt so human, like he feels in this group of people, that they accept him so much, that he is loved. I don’t remember whether he said this to me directly or to you Anna, I don’t remember anymore. I only know that these words somehow saw the light of day. And it touched my heart so much that he felt human and that he wanted to go to another community. He even wanted to go on another seminar, because he felt like a human being there, those were his words.

Ania: But look, a month after you gave the card, a stranger calls me and says that he wants to change his life, a month after, so he walked around with the card for a month, right? Some stranger got a phone number, and maybe he’ll call, maybe he won’t call, you don’t know what it will be. But he called. And see, a week later he was on a retreat, a month later he was on another one, then in January he came again and brought other people who wanted to come. It was amazing, because it happened from such a small, inconspicuous meeting. Sometimes great stories are created in this way, from a single piece of paper, it’s amazing.

Ewelina; Yes, sometimes we don’t know how to help someone, we can just give a number to people we know can help,

Ania; Well, leave something behind, pray for God’s grace, but leave something behind.

Ewelina; Yes,

Ania; And that when they want to change their life they just do it! It’s amazing, because it shows, this story, the amazing work of God, because we were together at it, you gave the card, then we were on a retreat, then there were other retreats, I heard stories from them, like he was on a retreat on the New Life course and he was telling people what had happened to him, he was helping other people with his story, so to speak. Really!

Ewelina; Yes, it is true

Ania; It’s so amazing that really, sometimes you just need so little, you don’t give a zloty or two to a homeless person, but you can give him, definitely more. God’s love.

Ewelina: Yes, yes, give a rod, not a fish…

Ania; Yeah, yeah, that’s it…not just what he thinks he needs… just this way. Glory to Jesus in what happened, in those people who will listen to this testimony, who will meet homeless people on their way, in what will happen in their lives and in the lives of those people they will meet. Praise the Lord.

Ewelina; Yes, praise the Lord!

Testimony by Ewelina Bartoszewicz/ Ania Wyrzykowska / 17.09.2021

Translation by Paweł Zawal

BOŻE ZNAKI #8 I Dałam bezdomnemu karteczkę

Ania: Wiesz, co, chciałam abyśmy razem opowiedziały to świadectwo, ta historie bezdomnej osoby spod sklepu w Gliwicach, jak my żeśmy go poznały, jak ty go poznałaś i co się potem wydarzyło. Powiedz mi jak poznałaś człowieka, z którym później byłaś razem na rekolekcjach, jak to się wydarzyło?

Ewelina; Tak, poznałam go w Gliwicach, jak bylam na terapia, w październiku 2019 roku

Ania: Byłaś jeszcze wtedy chora? Jeszcze nie byłaś uzdrowiona?

Ewelina; Tak, jeszcze nie. Wtedy bylam w stanie bardzo ciężkim powiedzmy i czułam się fatalnie, ale właśnie, kiedy przechodziłam tam na ulica, było jak pamiętam przy aptece, stal tam właśnie bezdomny. Opierał się o słup czy drzewo, juz nie pamiętam, miał problem z chodzeniem w ogóle. No i tak podeszłam do niego i zaczęłam z nim rozmawiać. Także po chwili właśnie rozmowy, modlitwy, przyszło mi do głowy właśnie  opowiedzieć mu również świadectwo mojego brata.

Ania: A jak się modliłaś z nim, jak się modliłaś?

Ewelina; Zmówiliśmy Ojcze Nasz, no wołaliśmy Ducha Świętego, już dobrze nie pamiętam tego, bo też opieram na tym, co tobie na bieżąco opowiadałam, bo wtedy ja tez miałam ciężki stan, wiec ciężko mi sobie przypomnieć wszystko,

Ania:, Czyli pomodliliście się modlitwa Ojcze Nasz, poprosiliście Ducha Świętego o pomoc i co jeszcze zrobiłaś?

Ewelina; Opowiadałam mu świadectwo mojego brata, jak wyszedł z nałogu, jak Pan Bóg mocno zadziałał w jego życiu.

Ania: I z bezdomności…

Ewelina; Tak i z bezdomności, i potem, żeby uwiarygodnić to świadectwo, żeby on mógł porozmawiać z kimś, kto to samo przeżył, zadzwoniłam do mojego brata, żeby on mu osobiście opowiedział o swoim życiu, jak to się wszystko wydarzyło. Także dałam mu pamiętam, bo tylko jedno przyszło mi do głowy, żeby dać mu numer telefonu do ciebie i powiedziałam mu takie słowa – Schowaj ten numer, jak najcenniejsza rzecz, jakby ci miała, kiedy uratować życie.

Ania: No, ale co, dałaś mu na jakieś dużej czy małej karteczce? Na czym mu dałaś ten numer?

Ewelina: Na takiej malej białej karteczce po prostu dałam ten numer!

Ania: A co znaczy malej, czyli jaka była mała?

Ewelina: No nie wiem, taka udarta z zeszytu chyba, juz teraz dokładnie też nie pamiętam, no ale malutka karteczka, także bałam się ze nawet on ja zgubi gdzieś po prostu. Także nie spodziewałam się ze ja zachowa, wiadomo ze ludzie bezdomni są w różnym stanie, wiec nie wiedziałam co z nią się stanie,

Ania:, Bo to było w pazdzierniku 2019 roku. Wyobraź sobie ze on, ja do dzisiaj wspominam to ze 11 listopada 2019 właściwie po miesiącu tak można przyjąć, nagle w Święto Niepodległości dzwoni do mnie telefon i ktoś mówi

– Chce zmienić swoje życie. Dostałem na karteczce malej twój telefon i proszę o pomoc.

I to było dla mnie, ale ja mowie do niego – Ale gdzie ty jesteś?, a on odpowiada – Ja jestem z Gliwic. Ja mowie – o Panie Jezu, on jest z Gliwic. I pomyslalam sobie, jak to możliwe, żeby osoba bezdomna nosiła taka jakąś mała karteczkę przez miesiąc przy sobie i pamiętała o niej. I on właśnie zadzwonił tego 11 listopada i myślę sobie, co tu zrobić, co tu zrobić? I właściwie po tygodniu, Ty razem z nim byłaś rekolekcjach w Ostrołęce, które prowadzi Ojciec John Bashabora i razem wszyscy byliśmy na tych rekolekcjach,

Ewelina: Tak

Ania: To było od 15 do 17 listopada 2019 roku w Ostrołęce. I sobie wyobraź ze ten mężczyzna bardzo chciał tam być! On jechał bezpośrednio z Gliwic.  Przyjechał, wspólnotą z Ostrołęki, skontaktowała mnie z osoba, która go po prostu nocowała w swoim domu rodzinnym, jedna z osób, i był goszczony jak domownik najlepszy. Ale kiedy przyjechał nie umiał w pociągach się poruszać, miał problem z chodzeniem tak jak mówiłaś, a kiedy już przyjechał to o takiej porze ze tę noc przed rekolekcjami dzwoni do mnie i mówi

– Ania ja juz nie dojadę na ten żaden pociąg do tej Ostrołęki już nie jedzie, tamten bezpośredni w Warszawie, ja juz pogubiłem się. On spal na jakiejś klatce schodowej, żeby tylko być na tych rekolekcjach, ale się nie poddawał, bo tak jak mówił tego 11 listopada chciał zmienić swoje życie. I to było niesamowite, powiem ci, kiedy mogłam was razem zobaczyć. My przyjechałyśmy samochodem i on przyjechał z Gliwic pociągiem. Ktoś go potem woził i jak sam potem mówił – Dzięki tej białej karteczce, którą mu dałaś, na tych rekolekcjach oddal swoje życie Jezusowi i nie wiem czy pamiętasz jak skakaliśmy z radości, kiedy oznajmił ze po 25 latach był u Spowiedzi Świętej i Komunii Świętej. Pamiętasz jak odbiegałam a on powiedział – Ania znajdź mi księdza, który mnie wyspowiada, bo nie potrafię. A potem ileś osób skakało z radości, ze on po prostu był u spowiedzi. On sam skakał on sam mówi – Czegoś takiego w życiu nie przeżyłem. A on miał tak jak mówiłaś, był w szpitalu, on miał po prostu, dziurę w płucach.  On po prostu jak pokazywał to było widać jego płuco i to było niesamowite.

Ewelina: Tak, u niego było widać wnętrzności, był naprawdę poturbowany,

Ania: I to były rekolekcje dla uzależnionych, no niesamowite rekolekcje. On się niesamowicie modlił, spotkał ludzi takich jak mówił, których nigdy w życiu nie spotkałem. I potem jeszcze wyobraź sobie ze 6 -7- 8  grudnia 2019 był na kursie „Nowe Zycie” w Otwocku. Był po prostu, bo chciał być na kolejnych rekolekcjach. W styczniu 2020 roku był na kolejnych rekolekcjach o Eucharystii, tym razem w Tarnowie. Zobacz bezdomny, któremu przypadkowo dałaś karteczkę, spotkałaś go przypadkowo.

Ewelina: Tak, tak

Ania; I tak historia wiesz mnie na tyle porusza, ze wiele osób mówi, ze to nie ma sensu pewne działanie, co to może? Tylko tak spotkam kogoś a ty mu dałaś karteczkę, pomodliłaś się z nim o Ducha Świętego, powiedziałaś świadectwo i zostawiłaś ten telefon. I zobacz, ktoś dal karteczkę, ktoś załatwił transport, ktoś go nocował w domu, ktoś dawał mu jedzenie, wiesz, o co chodzi? Rząd osób, które po prostu jakby, na tej drodze mógł spotkać. A zaczęło się tak prawdę powiedziawszy od twojej, niewinnej karteczki, twojego Ojcze Nasz, wypowiedzianego na tej ulicy z tym bezdomnym. Jak to mało trzeba zrobić żeby po prostu, resztę no Pan Bóg robi i ta osoba, która wchodzi w tą łaskę!

Ewelina; Tak, ale trzeba właśnie takiej osobie pokazać, ze istnieje miłość, ze on nie jest odrzucony, że on jest, ze my go kochamy, ze go przyjmujemy takiego, jaki jest. Tylko po prostu chcemy mu pomoc, na tyle na ile nam pozwoli. I on wtedy, kiedy mówi swoje „tak” to Pan Jezus juz zaczyna działać.

Ania; No, ale pamiętasz jak on się cieszył na tych rekolekcjach jak on kawę dostawał, jak ludzie z nim tańczyli, śpiewali. On był tak szalony, ktoś mu kupił koszulkę, ktoś tam z nim porozmawiał. On mówił – Czegoś takiego w życiu nie spotkałem!

Ewelina; Tak, ale jeszcze pamietam te słowa, które nie wiem czy on mi bezpośrednio powiedział, czy ktoś mi powtórzył ze – on się jeszcze nigdy nie czul tak człowiekiem, jak czuje sie właśnie w tym gronie ludzi, że tak go akceptują, ze on jest kochany. Ja juz nie pamietam czy on to bezpośrednio mi powiedział, czy tu tobie Aniu, już nie pamiętam. Wiem tylko ze te słowa jakoś ujrzały światło dzienne. I to mi mocno w serce tak dotknęło, to ze on poczuł się człowiekiem i ze on chciał iść do wspolnoty nawet innej. Chciał na inne rekolekcje już nawet jeździć, bo on się tam czuje jak człowiek, to były jego słowa.

Ania; Ale zobacz, miesiąc po daniu karteczki dzwoni do mnie ktoś obcy i mówi, ze chce zmienić życie, miesiąc, po, czyli chodził z ta karteczka przez miesiąc, tak? Jakiś obcy telefon Wostal, mówi a może zadzwoni, nie zadzwoni, nie wiadomo, co to będzie, zadzwonił. I zobacz tydzień juz po był na rekolekcjach jednych, za miesiąc był na kolejnych, potem w styczniu był znowu i przyprowadzał kolejne osoby, które chciały. To było niesamowite, bo to się wydarzyło od takiego małego, niepozornego spotkania no?! Wielkie historie czasami tak się tworzą, od jednej karteczki, to jest niesamowite.

Ewelina; Tak czasami, nie wiemy jak komuś pomoc, to po prostu możemy dać właśnie numer do osób , które wiemy, ze mogą pomoc,

Ania; No, cos zostawić po sobie, pomodlić się o laskę Bożą, ale cos zostawić po sobie.

Ewelina; Tak,

Ania; I że, jak będą chciany zmienić życie żeby po prostu to zrobiły! To jest niesamowite, bo to pokazuje, ta historia, niesamowite działanie Boga, bo byłyśmy razem przy tym, ty dałaś karteczkę, potem byłyśmy na rekolekcjach jednych, potem były drugie, opowieści słyszałam z nich jak on na rekolekcjach kursie nowe życie to on ludziom opowiadał, co mu się wydarzyło, On niejako pomagał innym ludziom swoja historia. Naprawdę!

Ewelina; Tak, to jest prawda

Ania; To jest tak niesamowite, ze naprawdę, wystarczy czasami tak mało, nie dajesz złotówkę czy dwa złote bezdomnemu, tylko możesz dać mu, zdecydowanie więcej. Miłość Bożą.

Ewelina: Tak, tak, dąć wędkę nie rybę…

Ania; No, no, no właśnie…nie tylko to, co on myśli…tylko w ten sposób. Niech Jezus będzie uwielbiony w tym, co się wydarzyło, w tych osobach, które będą słuchały tego świadectwa, które spotkają na swojej drodze bezdomnych, w tym, co się wydarzy w ich życiu i w życiu tych osób, które spotkają. Chwała Panu.

Ewelina; Tak, Chwała Panu!

świadectwo Ewelina Bartoszewicz/ Ania Wyrzykowska / 17.09.2021