Ania: Hi Viola

Violetta: Hello dear

Ania: So tell me what happened to you, because I really wanted to record what you just said, because it really moved me.

Violeta : Today I had an appointment. I was supposed to have a CT scan of my abdomen. I’ve been in treatment for quite a long time and I was just a little bit worried about how it was going to be there, but I prayed, I went with my husband and everything was just not as it should have been from the beginning. I don’t know how to say this, but especially when I went for a CT scan or a head CT or other examinations, everything was completely different.  This time it was all like the other way round, I went for this CT scan and went up to the registration desk and asked the lady to just register me because I had an appointment today for a 9:00 abdominal CT scan. The lady looked, asked me for a medical referral. I said that the referral was in the system, because the doctor said that he would send it via the system. She said at the reception desk that it couldn’t be like that, that the doctor had made a mistake and that there should simply be a different paper referral with a stamp and the doctor’s signature, so she said that she couldn’t register me Well I got a bit upset because I just said, what now? I won’t have the test done, and she said I should find the doctor in the other building and he should sign the referral and stamp it for me. I went into the second building and waited there for quite a long time, because there was a briefing for doctors. And at first I was very nervous, because I had left a request to write in the secretary’s office, but I said, well, my hour will probably be lost, I won’t have this examination, because I was supposed to have the examination at 9:00, and it’s already 10 o’clock, the doctors are still debating. So I sat down in the corridor

Ania: You felt trouble, in a word, you felt trouble.

Violeta: I felt trouble. I felt that everything was not going the way it should be going.

Ania: Or as you would like, or as you would like.

Violeta: I mean maybe not even as I would have liked but I’ve already had so much examinations for six years, like, hours arranged for everything and just… and today it was different. I sat in the corridor and said: – Well, JESUS, if that’s the way you want it, then so be it. Well, I’ll sit down in humility and I have to wait and I started to pray, I started to ask Jesus to help me, so that this matter would just somehow be cleared up, so that I could have this examination and I started to pray for all those people who were leaving, passing by, and I sat in silence, in concentration. I opened the window and waited. I said, I have to learn patience, maybe this is the way it has to be. And the doctor came out after 10 with this referral and I just told him that it was nice to see him and asked if they would still do the examination, because they said that my hour had already passed. And the doctor said that they should do it for me, so I should just go there. I went back to the other building, took the referral, sat down, was supposed to wait a while, drink some water and suddenly the prisoner was brought in – the prison service, two policemen and a lady I suspect might have been a doctor from the prison service. And our gazes crossed, and everyone was looking at this convict, and so he put his head down and turned away from everyone, and I said that I should probably start praying for him, and so I prayed for him. And then it was my turn, I went in for this tomography, Later we crossed paths somehow, so we just ran into each other a few times, like with this whole team and with this convict. And several times. So whenever I saw him, he’d come out from the nurses, and I’d go in to see the nurses, and he’d go into the CT scanner, and I’d go out, and it was like we were close to each other all the time. I started to pray for him and my heart was touched, because just like you said, Ania, that you make paper hearts for people, God loves you, with phrases from the Holy Scripture, I started to make them at home.

Ania: Well, I remember yesterday we were talking – „are you taking them to the hospital?”, I asked you. Have you made them yet and are you taking them?

Wioletta: Yes, and I’m just saying, I’ll take them on Friday, because there are more people there, and here I’ve always had this tomography so when I leave, someone comes in and we don’t have that kind of contact. In another office, in another wing, there were no people there, they tried to make people avoid each other during this pandemic. And at that very moment I somehow felt my heart stirring, that why didn’t I take this heart today. Why did I not take this sentence from the Holy Scriptures today? Why didn’t I take it? because I just wanted to give this convict this very heart.

Ania: You felt that you wanted to give him your heart, in short.

Wioletta: I felt that he simply needed prayer, I felt that I wanted to pray for him, that I wanted to give him something, and I felt that he should simply feel God’s love, that his heart should open to that love, that’s how I felt. And my husband and I also went to the toilet, and when we were leaving, he just happened to be walking in front of us, here to this car. And something made me feel that I have to give him something, it’s my fault that I didn’t took those hearts, that I didn’t do it, that I decided to bring those hearts on Friday, and I felt that he should get something else. And I always go to all the examinations and around my neck I wear a scapular, a fabric one, And it’s already a bit prayed over, a bit prayed over, just an ordinary one, I took out what I had, and my husband just went to the car, I waited for a while, so that they wouldn’t say that I’m harassing someone there with my prayers and such. And I approached this lady, because they were just getting into the car and I gave it to her, not to the prisoner, I just gave it to her and asked if she could just give it to the convict and that I would pray for him, because I know that they have to check what you give.

Ania: And what did she say?

Wioletta: And she took it in her hand and was so surprised, and suddenly I turned slightly and saw the boy that had his head bowed the whole time and suddenly he looked up and looked at me. And it seems to me that simply his heart was moved, that God simply wanted his heart to be moved, so that in this double situation, because he was both convicted and sick, he would simply believe in God’s love.

Ania: Wioletka, but do you know that you gave him your heart?  That, even though you didn’t have your heart sewn up, you gave him your heart? Do you know that?

Violetta : I hope he just felt that way

Ania : You gave him your heart

Violetta : I would like to pray for him too, and to receive Holy Communion, and I would like God to touch his heart, just so he knows that God loves him very much.

Ania: An amazing story, really. You moved me with it too. Glory to Jesus.

Wioletta: Glory to Jesus, glory to the Lord.

Testimony by Wioletta Lis / Ania Wyrzykowska/ 19.05.2021

Translation by Paweł Zawal

Boże znaki #4 / Czekając na badanie spotkałam więźnia pod eskortą

Ania: Cześć Wioletka

Wioletta:  Cześć kochana

Ania : No i opowiedz co tam ci się wydarzyło,  bo bardzo chciałam nagrać to co opowiedziałaś przed chwilą bo bardzo mnie to poruszyło, Co się wydarzyło jak byłaś w szpitalu ?

Wioleta : Dzisiaj miałam wizytę . Miałam mieć zrobioną tomografię jamy brzusznej. Leczę się dosyć długo i tak właśnie troszeczkę się martwiłam, jak to tam będzie, ale pomodliłam się, pojechałam z mężem i zupełnie wszystko było nie tak jak po prostu nie tak jak powinno być od początku. nie wiem jak to powiedzieć, ale zwłaszcza jak jeżdziałm na tomografię czy ktg głowy, czy inne badania, to zupełnie inaczej to wszystko inaczej przebiegało.  Tym razem było wszystko jakby tak na odwrót, Pojechałam na tą tomografię podeszłam do rejestracji i proszę panią żeby mnie po prostu zarejestrowała bo mam dzisiaj wizytę na 9:00 tomografii jamy brzusznej. Pani spojrzała, poprosiła mnie o skierowanie. Powiedziałam, że skierowanie jest w systemie, bo pan doktor powiedział, że wyśle z systemu. Pani powiedziała w recepcji, że tak nie może być, że pan doktor popełnił błąd i że powinno być po prostu inaczej to skierowanie przedstawione w formie papierowej z pieczątką, z podpisem lekarza, więc powiedziała, że nie może mnie zarejestrować No trochę się zdenerwowałam, bo po prostu mówię, co teraz, i nie będę miała badania zrobionego, i pani powiedziała, że mam poszukać pana doktora w drugim budynku i ma mi podpisać to skierowanie i przystawić pieczątkę. Weszłam do drugiego budynku, tam czekałam dosyć długo, dlatego że była odprawa lekarzy. I najpierw się bardzo zdenerwowałam, bo w sekretariacie zostawiłam taką prośbę, o napisanie, ale no mówię no przepadnie moja godzina chyba nie będę miała tego badania bo o 9:00 miałam mieć badania, a już 10 godzina, lekarze jeszcze debatują. No usiadłam w korytarzu

Ania: Czułaś kłopoty, jednym słowem, czułaś kłopoty.

Wioleta: Czułam kłopoty. Czułam, że wszystko nie przebiega tak jak po prostu jak powinno przebiegać.

Ania: Albo jak byś chciała, albo jakbyś chciała

Wioleta: To znaczy może nawet nie tak jak bym chciała tylko już tyle badań przez sześć lat miałam, tak jak zawsze, poukładane na godziny na wszystko  i właśnie, a dzisiaj było inaczej. Usiadałam na korytarzu i stwierdzałam – No JEZU, no po prostu, jeżeli tak chcesz to niech tak będzie. no usiądę w pokorze i muszę poczekać i zaczęłam się modlić, zaczęłam prosić Jezusa, żeby m i pomógł, żeby po prostu jakoś ta sprawa się wyjaśniła, żebym mogła mieć to badanie i zaczęłam się modlić za te wszystkie osoby, które tak wychodziły, przechodziły, i siedziałam w ciszy w skupieniu, otworzyłam okno i czekałam. Mówię, muszę nauczyć się cierpliwości, może tak ma być. No i pan doktor po 10 wyszedł z tym skierowaniem i ja tylko powiedziałam panu doktorowi , że miło go widzieć i tylko zapytałam, czy po prostu jeszcze zrobią mi to badanie. bo już powiedzieli, że moja godzina już tam minęła. A pan doktor powiedział, że mi powinni zrobić, więc mam tam się po prostu udać. Udałam się z powrotem do drugiego budynku, zaniosłam to skierowanie, usiadłam, miałam poczekać chwilę, wypić wodę i nagle wprowadzono osadzonego, służba więzienna, dwóch policjantów i jakaś pani podejrzewam, że to może pani doktor była z tego więziennictwa. tak mi się wydaje, ale może i mylę się, no po prostu kobieta była w cywilnym stroju, ale miała te wszystkie dokumenty tego osadzonego i właśnie go rejestrowała wszystko po prostu załatwiała te wszystkie sprawy. No i nasze spojrzenia się skrzyżowały, i tak wszyscy tak patrzyli na tego skazanego, a więc on tak głowę opuścił na dół  i tak się obrócił do wszystkich, a ja tak powiedziałam, że no chyba powinnam się zacząć za niego modlić, i tak modliłam się za niego. I później była moja kolej, weszłam na tą tomografię, Później jakoś tak nam się drogi krzyżowały, że kilka razy właśnie spotykaliśmy się jakby z tą całą ekipą i z tym skazanym. I kilka razy. Więc ja się jak tylko go widziałam , a to wychodził od pielęgniarek, a to ja wchodziłam do pielęgniarek,, a to on wchodził na tomografię, to ja wychodziłam, i tak cały czas jakbyśmy byli cały czas blisko siebie. Zaczęłam się modlić za niego i tak mnie poruszyło serce, bo tak jak Aniu mówiłaś, że takie serca robisz dla ludzi z karteczkami,  Bóg cię kocha i z takimi sentencjami z Pisma Świętego , ja tak zaczęłam je produkować w domu, trochę mi to nie wychodziło.

Ania: No pamiętasz wczoraj żeśmy rozmawiały, czy je zabierasz do szpitala, tak się pytałam, czy masz już zrobione i zabierasz?

Wioletta: Tak, a ja właśnie mówię, zabiorę w piątek, bo tam jest więcej osób, a tutaj zawsze miałam tą tomografię tak, ze ja wychodziłam, ktoś wchodził i nie mieliśmy takiego kontaktu. W innym w ogóle gabinecie, w innym skrzydle, nie było tam ludzi, starali się żeby się tylko ludzi wymieniali przy tej pandemii. I ja właśnie w tym momencie tak jakoś poczułam takie poruszenie serca, że dlaczego ja nie wzięłam dzisiaj tego serca. Dlaczego ja nie wzięłam dzisiaj tej sentencji z Pisma Świętego? Dlaczego ja nie wzięłam, bo ja bym po prostu chciała dać temu skazanemu to właśnie serce?

Ania: Poczułaś, że chcesz mu dać serce, krótko mówiąc

Wioletta: Tak poczułam, że potrzebuje po prostu modlitwy, Poczułam, że chciałabym się za niego pomodlić, że chciałabym mu coś dać i poczułam żeby po prostu począł taką miłość Boga, żeby to jego serce otworzyło się na tą miłość, tak poczułam. I jeszcze poszliśmy z mężem do toalety, ja tak samo, i gdy wychodzimy, on akurat tak było, że oni szli przed nami tutaj do tego samochodu i my szliśmy. I coś mnie takiego ruszyło, że nie no ja muszę mu coś dać, moja wina, że ja tego serca nie wzięłam, nie zrobiłam, że postanowiłam sobie na piątek serca zawieźć, a ja czułam, że to on powinien dostać po prostu coś . No i zawsze jeżdżę na wszystkie badania i na szyi noszę szkaplerz, taki materiałowy, I on taki już troszeczkę omodlony, taki omodlony, zwyczajny, to co miałam wyjęłam, i po prostu mąż poszedł do samochodu odczekałam chwilę , żeby nie powiedziałam że znowu kogoś tam napastuję, ze swoimi modlitwami i wszystkim w ogóle. No i podeszłam do tej pani, bo oni wsiadali właśnie do samochodu i jej podałam, a nie temu więźniowi, tylko jej podałam i spytałam, czy może po prostu dać temu skazanemu i że ja będę się za niego modlić, bo ja wiem, że oni muszą sprawdzić, co się daje.

Ania: I co ona?

Wioletta: A ona tak wzięła w rękę i była tak zaskoczona i nagle ja tak się odwróciłam lekko i zobaczyłam tego chłopaka on cały czas miał głowę schyloną na dół i nagle podniósł wzrok się i się na mnie spojrzał. I wydaje mi się, że po prostu, że poruszy się jego serce, że Bóg chciał po prostu, żeby jego serce się po prostu poruszyło, żeby w tej sytuacji tak podwójnej, bo i skazanego i też chorego, chorą osobę,  żeby po prostu uwierzył w tą miłość Boga.

Ania; Wioletka, ale czy ty wiesz, ze ty mu dałaś serce?  Że, pomimo, że ty nie miałaś tego serca uszytego, to ty mu dałaś serce? Wiesz o tym?

Wioletta : Mam nadzieję, że tak po prostu to odczuł

Ania: Dałaś mu serce

Wioletta : Chciałabym za niego też modlić się i przyjmować komunię świętą, i chciałabym żeby Bóg poruszył jego serce , żeby po prostu wiedział, że Bóg go bardzo mocno kocha.

Ania: Niesamowita historia, naprawdę. Poruszyłaś też mnie tym. Niech Jezus będzie uwielbiony.

Wioletta: Niech Jezus będzie uwielbiony, chwała Panu.

świadectwo Wioletta Lis / 19.05.2021