OBOWIĄZEK WYZNAWANIA WIARY
I. „Wierni Chrystusa są zobowiązani do OTWARTEGO WYZNAWANIA WIARY, ilekroć ich milczenie, dwuznaczny sposób mówienia lub zachowanie pośrednio przemawia za zaparciem się wiary, uwłacza religii katolickiej, obraża Boga lub gorszy bliźniego (kan. 1325, § 1).
Powodem jest to, że wymaga tego miłość, którą mamy obowiązek wyznawać Bogu i bliźniemu (św. Tomasz z Akwinu).
Wynika z tego, że musimy:
a) Wierzyć w prawdy wiary z wewnętrzną zgodą.
b) Nigdy im nie zaprzeczać, nawet zewnętrznie.
c) W pewnych okolicznościach musimy otwarcie wyznawać prawdy wiary, nawet z narażeniem życia.
Istnieje zatem podwójne przykazanie dotyczące aktu zewnętrznego:

I.Pierwsze zabrania zapierania się prawdziwej wiary. Ponieważ zaparcie się wiary jest tym samym, co zaparcie się Boga. Dlatego Chrystus mówi: „Kto się Mnie zaprze przed ludźmi, tego zaprę się i Ja przed moim Ojcem, który jest w niebie” (Mt 10,33).
Po drugie, czasami zobowiązuje nas do publicznego świadczenia o wierze, nawet z narażeniem życia. Ponieważ czasami cześć Chrystusa wymaga, aby wierni, wyznając swoją wiarę, odkładali nawet własne życie. Świadczą o tym słowa samego Chrystusa: „Do każdego, kto się Mnie przyzna przed ludźmi, przyznam się i Ja przed moim Ojcem, który jest w niebie” (Mt 10,32). I znowu: „Kto się Mnie zawstydzi i mojej nauki, tego i Syn Człowieczy wstydzić się będzie, gdy przyjdzie w swoim majestacie” (Łk 9,26).

II. Nigdy nie wolno UDAWAĆ FAŁSZYWEJ WIARY, ponieważ byłoby to równoznaczne z zaprzeczeniem prawdziwej wiary, która jest z natury zła. Co więcej, słowa Chrystusa, które przytoczyliśmy, właśnie to potwierdzają.

III. Samo w sobie nie wolno ZACHOWAJ MILCZENIE LUB MÓW Z OBAWĄ, gdy jesteś pytany o swoją wiarę przez WŁADZĘ PUBLICZNĄ, z wyjątkiem sytuacji, gdy sam akt milczenia zostanie uznany przez obecnych za wyznanie wiary lub gdy prawo wyraźnie stanowi, że władzom publicznym nie wolno ingerować w sumienie obywateli.
Ks. Juan Bautista Ferreres; Instytuty Kanoniczne, II; s. 119

OBLIGACIÓN DE CONFESAR LA FE

I. «Están obligados los fieles de Cristo a CONFESAR ABIERTAMENTE LA FE, siempre que su silencio, manera de hablar ambigua, o su conducta, arguya implícitamente la negación de la fe, menospreció de la religión católica, injuria a Dios, o escándalo al prójimo (c. 1325, § 1).

La razón es porque así lo demanda la caridad, que tenemos la obligación de profesar a Dios y al prójimo (Santo Tomás de Aquino).

Síguese de aquí que debemos:

å) Creer con asentimiento interno las verdades de la fe.

b) Sin negarlas jamás ni siquiera externamente.

c) En determinadas circunstancias hemos de confesar abiertamente las verdades de la fe, aun con peligro de perder la vida.

Existe, por consiguiente, un doble precepto sobre el acto externo:

1º. El primero prohíbe negar la fe verdadera. Porque negar la fe es lo mismo que negar a Dios. Por esto dice Cristo: «Quien me niegue delante de los hombres, yo lo negaré a él delante de mi Padre que está en los Cielos.» (San Mateo 10,33)

2º. El segundo, obliga algunas veces a dar público testimonio de la fe aun con peligro de perder la vida. Porque a veces exige la honra de Cristo que los fieles, por confesar su fe, pospongan aún la misma vida. Esto se deduce de las palabras del mismo Cristo: «Todo el que me confesare delante de los hombres, yo también lo confesaré a él delante de mi Padre que está en los Cielos.» (San Mateo 10,32). Y también: «El que se avergüence de mí y de mi doctrina, también se avergonzará de él el Hijo del Hombre cuando venga en su majestad.» (San Lucas 9,26).

II. Jamás es lícito FINGIR UNA FE FALSA, pues esto sería lo mismo que negar la fe verdadera, lo cual intrínsecamente es malo. Además, esto mismo prueban las palabras de Cristo que hemos citado.

III. De suyo no es lícito CALLAR o HABLAR EQUÍVOCAMENTE, cuando uno es preguntado sobre la fe por la AUTORIDAD PÚBLICA: si no es en el caso en que el mismo callarse se repute por los presentes como confesión de la fe, o cuando la ley ordena claramente no ser lícito a cualquier autoridad pública ingerirse en la conciencia de los ciudadanos.»

Rev. Juan Bautista Ferreres; Instituciones Canónicas, II; p. 119

żrodło FB 14.08.2025 Macario Vargas