Sąd Szczegółowy „Jak nazywa się sąd, który zostanie wydany na każdego z nas bezpośrednio po śmierci?” — Sąd, który zostanie wydany na każdego z nas bezpośrednio po śmierci, nazywa się sądem szczegółowym. Istnienie sądu szczegółowego wywodzi się z opowieści o sanitariuszu z powieści „Biedny i Łazarz”: dusza zostaje nagrodzona natychmiast po śmierci.

1. Gdy tylko dusza opuszcza ciało w chwili śmierci, podlega Sądowi Szczegółowemu, w którym rozstrzyga się jej wieczne przeznaczenie. „Wszyscy bowiem musimy stanąć przed trybunałem Chrystusa” (2 Kor 5,10). „Postanowione jest ludziom raz umrzeć, a potem sąd” (Hbr 9,27). „Każdy z nas za samego siebie zda sprawę Bogu” (Rz 14,12).

Pamiętajmy, że nawet gdy członkowie rodziny gromadzą się przy łóżku zmarłego, nawet gdy jego ciało jeszcze leży, sąd szczegółowy trwa i dobiega końca; Sąd został wydany, a dusza otrzymała nagrodę lub karę. Jeśli o tym pamiętamy, będziemy żarliwiej modlić się za zmarłych, pomagając innym w osiągnięciu szczęśliwej śmierci, aby mogli bez lęku stanąć przed Bogiem na sądzie.

2. Jezus Chrystus jest SĘDZIĄ na Sądzie Szczegółowym. Przed Nim musi stanąć każda dusza. Dusza stanie przed straszliwą obecnością Boga Syna, aby zdać sprawę z całego swojego życia: z każdej myśli, słowa, czynu i zaniedbania.

„Ojciec bowiem nikogo nie sądzi, lecz cały sąd przekazał Synowi” (J 5,22).

3. Całe życie człowieka rozpościera się przed nim niczym wielki obraz. Będzie pamiętał wszystko, nawet jeśli w chwili śmierci wiele zapomniał. Jakże będzie wtedy żałował, że nie czynił tylko dobra! Nie możemy zakładać, że dusza pójdzie do nieba, aby spotkać Chrystusa i zostać osądzona. Z drugiej strony, Bóg oświeca każdą duszę w taki sposób, że w pełni wie, że Chrystus wydał na nią prawdziwy sąd.

„Z każdego nierozważnego słowa, które ludzie wypowiedzą, zdadzą sprawę w dzień sądu” (Mt 12,36). Sąd obejmie nawet dobro, które zostało zaniedbane: będziemy musieli zdać surowy rachunek z naszego wykorzystania talentów i łask, które nam udzielono. Nawet źle wykonane dobre uczynki zostaną zbadane: zaniedbane komunie, pochopne spowiedzi itd. Dopiero wtedy poznamy dokładność, z jaką Bóg widzi i ocenia każdy czyn, każde słowo, a nawet intencję w naszych najgłębszych myślach.

4. Dobro i zło, które popełniła dusza, zostaną zważone na wadze Bożej sprawiedliwości. Wówczas wyrok zostanie wydany przez samego Jezusa Chrystusa, bez udziału świadków. Wyrok ten jest ostateczny i nieodwołalny. Dusza pozna wyrok, jego uzasadnienie i jego absolutną sprawiedliwość.

„Komu wiele dano, od tego wiele będzie się wymagać; a komu wiele powierzono, od tego wiele będzie się wymagać” (Łk 12,48).

Ks. Louis LaRavoire Morrow, D.D.; Moja wiara katolicka, s. 154-155

żrodło FB 15.09.2025 Macario Vargas

El Juicio Particular

«¿Cómo se llama el juicio que se dictará sobre cada uno de nosotros inmediatamente después de la muerte?
— El juicio que se dictará sobre cada uno de nosotros inmediatamente después de la muerte se llama juicio particular.

La existencia del juicio particular se deduce del paramédico de Dives y Lázaro: un alma es recompensada inmediatamente después de la muerte.

1. Tan pronto como cada alma deja el cuerpo al morir, sufre el Juicio Particular, en el que se decide su destino eterno. «Es necesario que todos comparezcamos ante el tribunal de Cristo.» (2 Corintios 5,10). «Está establecido que los hombres mueran una sola vez, y después de esto viene el juicio» (Hebreos 9:27). «Cada uno de nosotros dará cuenta de sí a Dios» (Romanos 14:12).

Recordemos que incluso mientras los familiares se reúnen alrededor del lecho del difunto, incluso mientras su cuerpo aún está tendido, el juicio particular se lleva a cabo y termina; El juicio ha sido dictado, y el alma ha recibido su recompensa o castigo. Si recordamos esto, oraremos con más fervor por los difuntos, ayudando a otros a tener una muerte feliz, para que puedan encontrarse con Dios en el juicio sin temor.

2. Jesucristo es el JUEZ en el Juicio Particular. Ante Él debe comparecer cada alma. El alma comparecerá ante la imponente presencia de Dios Hijo para dar cuenta de toda su vida: de cada pensamiento, palabra, acto y omisión.

«El Padre no juzga a nadie, sino que todo el juicio lo ha dado al Hijo.» (San Juan 5,22).

3. La vida entera de una persona se extenderá ante ella como un gran cuadro. Lo recordará todo, aunque haya olvidado mucho al momento de la muerte. ¡Cuánto deseará entonces haber hecho solo el bien! No debemos suponer que el alma irá al cielo para encontrarse con Cristo, para ser juzgada. Por otra parte, Dios ilumina a cada alma de tal manera que sabe plenamente que Cristo ha emitido un juicio verdadero sobre ella.

«De toda palabra ociosa que hablen los hombres, darán cuenta en el día del juicio.» (San Mateo 12,36). El juicio abarcará incluso el bien descuidado: habrá que rendir cuentas rigurosas del uso que hicimos de los talentos y las gracias que nos fueron concedidas. Incluso las buenas acciones mal realizadas serán examinadas: comuniones negligentes, confesiones apresuradas, etc. Solo entonces conoceremos la exactitud con la que Dios ve y mide cada acto, cada palabra e incluso intención en nuestro pensamiento más profundo.

4. El bien y el mal que el alma haya cometido serán pesados ​​en la balanza de la justicia divina. Entonces, la sentencia será dictada solo por Jesucristo, sin la intervención de testigos. Esta sentencia es definitiva e irrevocable. El alma conocerá la sentencia, su razón y su absoluta justicia.

«Pero a quien mucho se le haya dado, mucho se le exigirá; y a quien mucho se le haya confiado, más se le exigirá.» (San Lucas 12,48).»



Rev. Louis LaRavoire Morrow, D.D.; My Catholic Faith, p. 154-155