cyt „Sobór Watykański, na Sesji IV, 18 VII 1870, w I Konstytucji Dogmatycznej Pastor aeternus o Kościele Chrystusowym, w rozdziale IV orzekł:

Neque enim Petri successoribus Spiritus Sanctus promissus est, ut eo revelante novam doctrinam patefacerent, sed ut, eo assistente, traditam per Apostolos revelationem seu fidei depositum sancte custodirent et fideliter exponerent.
„Albowiem następcom Piotra Duch Święty został obiecany nie w tym celu, by na podstawie Jego objawienia podawali nową naukę, lecz aby przy Jego pomocy święcie strzegli i wiernie wyjaśniali otrzymane przez Apostołów Objawienie, tzn. depozyt wiary”.

Jest więc w Kościele Katolickim Urząd Nauczycielski, który ma za zadanie święcie strzec i wiernie wyjaśniać otrzymane przez Apostołów Objawienie, tzn. depozyt wiary – depósitum fídei.
Wtedy także sprawuje się w Kościele katolicki kult, gdy odnosząc się do Urzędu Nauczycielskiego Kościoła, wymienia się podczas Mszy Świętej imię papieża i biskupa (ordynariusza miejsca), w jedności ze wszystkimi, którzy wiernie strzegą wiary katolickiej i apostolskiej

– una cum fámulo tuo Papa nostro N. et Antístite nostro N. et ómnibus orthodóxis, atque cathólicæ et apostólicæ fídei cultóribus

– „wraz ze sługą Twoim, papieżem naszym N. i biskupem naszym N., jak również ze wszystkimi wiernymi stróżami wiary katolickiej i apostolskiej”.

Jeśli więc jest papież, który wiernie strzeże wiary katolickiej i apostolskiej, i jeśli jest biskup (ordynariusz miejsca), który wiernie strzeże wiary katolickiej i apostolskiej, i jeśli sam kapłan odprawiający Mszę Świętą wiernie strzeże wiary katolickiej i apostolskiej, wówczas mamy do czynienia z jednością wiary, ze spójnością słów i kultu, i kapłan, wymieniając w najświętszej modlitwie Kościoła, czyli w Kanonie Rzymskim, imię papieża i biskupa, mówi Panu Bogu prawdę. Wtedy wypowiadane przez kapłana słowa Kanonu są prawdą, wtedy prawdziwe słowa kanonu są aktem kultu w Duchu i prawdzie (J 4, 24). „

źródło https://verbumcatholicum.com/2024/06/14/una-cum/

Gdzie jest prawdziwy Piotr, tam jest prawdziwy Kościół; gdzie jest fałszywy Piotr, tam jest fałszywy kościół (Ubi verus Petrus, ibi vera Ecclesia; ubi falsus Petrus, ibi falsa ecclesia). Lecz nie: gdzie jest fałszywy Piotr, tam jest prawdziwy Kościół (ubi falsus Petrus, ibi vera Ecclesia), ani nie: gdzie prawdziwy Piotr, tam jest fałszywy kościół (ubi verus Petrus, ibi falsa ecclesia).

Ze strony Wzmianka liturgiczna na temat “una cum” (z Sodalitium nr 36)

cyt ” W Ritus servandus in cœlebratione Missæ, zamieszczonym z reguły w wydaniach Mszału Rzymskiego ustanowionego przez św. Piusa V a odnowionego przez św. Piusa X, ujęte są wszelkie przepisy i obrzędy dotyczące Najśw. Ofiary. Rozdział VIII „De canone Missæ usque ad Consecrationem” przy nr 2 zawiera odpowiedź na powyższe pytanie. Czytamy w nim bowiem : „Ubi dicit : una cum famulo tuo Papa nostro N., exprimit nomen Papæ : Sede autem vacante verba prædicta omittuntur.” (1) –

„Gdzie jest powiedziane: wraz z twoim sługą, naszym Papieżem N., wyraża się imię Papieża; ale gdy Stolica Apostolska jest pusta, wyżej wymienione słowa są pomijane”.

Tak samo postępować winniśmy co do imienia biskupa, którego nie wolno wymieniać, jeśli tenże pozostaje w jedności z [ nieprawowitym papieżem] – wszak musiałoby to być imię ordynariusza diecezji, który prawowicie otrzymał władzę prawną nad miejscem, w którym Msza jest odprawiana, a w żadnym wypadku innego biskupa ! – więc również słowa „et Antistite nostro N.” należy pominąć. W obecnych czasach kryzysu w Kościele niektórzy kapłani – zwłaszcza spośród Bractwa św. Piusa X – utrzymują, iż należy modlić się una cum podczas Kanonu, gdyż oznacza to tylko modlitwę „za papieża”. Tak jednak nie jest – znaczenie wyrażenia una cum jest bowiem o wiele szersze. Oto dwa cytaty – papieża Benedykta XIV oraz teologa L. Ferrariego – które rozjaśnią tę kwestię. „Wolno Nam orzec, iż wymienienie Papieża rzymskiego podczas Mszy, oraz modlitwy zań czynione w trakcie Ofiary, winny być pojmowane jako znak ukazujący, że uznajemy Go za Głowę Kościoła, Wikariusza Chrystusa i następcę św. Piotra ; wyznajemy takoż, iż myślą i duchem niezachwianie przystajemy do jedności katolickiej.”(2)

Papież Benedykt XIV, De Sacrosanto Missæ Sacrificio, appendix XVI ad lib.II § 12, cytat z czasopisma Sacerdotium nr VI pars hiemalis 1993, str. 42.

„Najpierw składa kapłan ofiarę za Kościół, a więc w szczególności za Papieża, zgodnie z odwiecznym zwyczajem kościelnym, by wyrazić jedność Kościoła i więź członków z Głową. ” (…)

Wyrażenie una cum N. na początku Kanonu, gdy rozpoczyna się najdonioślejsza część Ofiary, jest równoznaczne – w sensie teologicznym, jeśli nie semantycznym – z twierdzeniem, że święty, katolicki Kościół Boży jest una cum (tzn. stanowi jedno) ze sługą Bożym będącym naszym Papieżem : gdzie bowiem jest Piotr, tam jest i Kościół (Ubi Petrus ibi Ecclesia). (…)

Według ww. Ritus servandus kapłan powinien pominąć ustęp dotyczący papieża i biskupa diecezji, wypowiadając jedynie następujące słowa : „ … in primis, quæ tibi offerimus pro Ecclesia tua sancta catholica : quam pacificare, custodire, adunare et regere digneris toto orbe terrarum : et omnibus orthodoxis, atque catholicæ et apostolicæ fidei cultoribus.” (Kanon Mszy, Te igitur) Takie pojmowanie rubryk Mszału podzielane jest niemal jednogłośnie przez liturgistów i rubrykariuszy, wśród których m.in. Martinucci, zwany księciem liturgistów (por. Pio Martinucci, Manuale sacrarum cœremoniarum, t. 1, ks. I, roz. XVIII nr 79), O’Connell (The celebration of Mass, The Bruce Publishing Company, t. II str. 87), Sterky, De Carpo, i o. Le Brun (P. Le Brun O.P., Explication littérale, historique et dogmatique des prières et des cérémonies de la Messe [Objaśnienie dosłowne, historyczne i dogmatyczne modlitew i obrzędów Mszy], Paryż, 1726). (…)

Oby te kilka spostrzeżeń oświeciło zarówno wiernych, jak i kapłanów, którzy dotychczas nie poświęcili uwagi zagadnieniu una cum – a utwierdziło w wierze tych, którzy od długich lat prowadzą słuszną walkę za Kościół. Oby Bóg dał nam wszystkim, za sprawą nieskończonej zasługi Oblatio mundi Syna Swego Jezusa Chrystusa, byśmy rychło mogli ponownie odprawiać Najśw. Ofiarę w jedności (una cum) z prawowitym następcą św. Piotra, Wikariuszem Chrystusa na ziemi. „

źródło www.sodalitium.eu – LINK

(1) „Tu, gdzie mówi się : …razem z naszym Papieżem N. Twym sługą, wymienić trzeba imię Papieża : lecz w razie wakansu Stolicy, należy te słowa pominąć.”

(2) Papież Benedykt XIV, De Sacrosanto Missæ Sacrificio, appendix XVI ad lib.II § 12, cytat z czasopisma Sacerdotium nr VI pars hiemalis 1993, str. 42.