Czy konieczne jest oświadczenie kościelne, aby wiedzieć, że heretyk nie jest papieżem? Odpowiedź znajduje się w nauczaniu Kościoła i w prawie boskim.

To jest prawo boskie, które nie jest prawem ludzkim ani kościelnym, które ustaliło, że herezja ze względu na swoją naturę jest przeszkodą w skutecznym obsadzeniu siedziby Apostolskiej i wykonywaniu rzemiosła papieża.

Oto odpowiedź:

OBIEKT NR 4

Sprzeciw IV: Nawet gdyby papież popadł w herezję, pozostanie papieżem, dopóki Kościół nie ogłosi go heretykiem, a nie papieżem.

Odpowiedź: Papież Paweł IV, w Cum Ex Apostolatus, papież Innocenty III w Si Papieżu, i teolodzy uczą, że papież heretycki jest zdetronowany przez Boga.

Dowód:

A. Bula: Cum Ex Apostolatus [16 lutego 1559], Papież Paweł IV

— „Ponadto, gdyby kiedykolwiek wydawało się, że biskup (nawet taki, który działa jako arcybiskup, patriarcha lub prymas), kardynał Kościoła Rzymskiego lub dziedzictwo (jak wspomniano powyżej), lub nawet papież Rzymski (czy to przed awansem na kardynała, lub przed jego wyborem jako papież Rzymski), wcześniej odchylił się od wiary katolickiej lub popadł w jakąś herezję, uchwalamy, dekretujemy i określamy:

—„Taki awans lub wybór sam w sobie, nawet za jednogłośną zgodą i zgodą wszystkich kardynałów, będzie nieważny, prawnie nieważny i bezwartościowy… Ci, którzy tak promowani lub wybrani, z tego samego powodu i bez potrzeby składania żadnych innych oświadczeń, zostaną pozbawieni wszelkiej godności, pozycji, honoru, tytułu, autorytetu, rzemiosła i władzy. ”

B. Tak Papież [1198], Papież Innocenty III

—„Papież nie powinien wzbudzać się ze swojej władzy ani pochopnie chwalić się swoim honorem i wysoką pozycją, ponieważ im mniej ludzie go osądzą, tym bardziej będzie go osądzał Bóg. Jeszcze mniej można chwalić papieża Rzymskiego, ponieważ może być sądzony przez ludzi, a raczej dlatego, że można udowodnić, że już jest sądzony, gdyby na przykład zniknął w herezji; ponieważ kto nie wierzy, już jest sądzony. W takim przypadku należy o nim powiedzieć: „Jeśli sól straci swój smak, nie nadaje się do niczego innego, niż do rzucania i deptania przez ludzi”.

C. Institutions Juris Canonici [1950] – Coronata

— Gdyby taka sytuacja faktycznie zaistniała, on [Romano Pontifice] zgodnie z prawem boskim zostałby usunięty bez wyroku, w rzeczywistości bez nawet oświadczenia. Kto otwarcie wyznaje herezję, stawia się poza Kościołem, i mało prawdopodobne jest, aby Chrystus zachował Prymat swojego Kościoła w kimś tak niegodnym. Dlatego, gdyby Rzymski papież wyznawał herezję, w obliczu jakiegokolwiek wyroku skazującego (co i tak byłoby niemożliwe), straciłby swój autorytet.

D. San Roberto Belarmino [1610]

—„Papież, który jest heretykiem automatycznie przestaje być papieżem i głową, tak samo automatycznie przestaje być chrześcijaninem i członkiem Kościoła. ”

E. San Antonino [1459]

— Gdyby papież stał się heretykiem, odnalazłby się przez ten sam fakt i bez żadnego innego wyroku oddzielony od Kościoła. Głowa oddzielona od ciała nie może, dopóki pozostaje oddzielona, być głową tego samego ciała, od którego została oddzielona.

F. San Francisco de Sales [1622]

— „Teraz, gdy papież jest wyraźnie heretykiem, upada ipso facto ze swojej godności i poza Kościołem… ”

G. Derecho Canónico – [1943] – Wernz-Vidal

— „Z powodu notorycznej i jawnie ujawnionej herezji, Rzymski Pantifice, gdyby popadł w herezję, za ten sam fakt (ipso facto) uznaje się za pozbawiony władzy jurysdykcji jeszcze przed jakimkolwiek deklaratoryjnym procesem Kościoła… Papież, który popadłby w publiczną herezję, zrezygnowałby z bycia członkiem Kościoła, dlatego też przestałby być głową Kościoła.

H. Introductio in Codicem [1946] – Udalricus Beste

— Niewielu kanonistów uczy, że oprócz śmierci i abdykacji, godność papieska może również zostać utracona poprzez doznanie się pewnego szaleństwa, które prawnie równa się śmierci, a także przez oczywistą i notoryczną herezję. W tym ostatnim przypadku papież automatycznie straciłby swoją władzę, a to w rzeczywistości bez wydania wyroku, ponieważ pierwsza siedziba (czyli siedziba Piotra) nie jest przez nikogo osądzana… Powodem jest to, że ponosząc herezję papież przestaje być członkiem Kościoła. Kto nie jest członkiem społeczeństwa, oczywiście nie może być jego głową.

I. Epitome Juris Canonici [1949] – A. Vermeersch

— Przynajmniej według najczęstszego nauczania, papież Rzymski, jako prywatny nauczyciel, może dopuścić się oczywistej herezji. Wtedy bez wyroku deklaracyjnego (ponieważ Najwyższa siedziba nie jest przez nikogo sądzona), automatycznie (ipso facto) straci władzę, której nie jest już członkiem Kościoła, nie może posiadać.

Biskup Mark A. Pivarunas, CMRI; Odpowiadając na sprzeciw wobec stanowiska sedewakantystycznego opartego na naukach Kościoła Katolickiego; s. 5-7

¿Es necesaria una declaración eclesiástica para poder saber que un hereje no es Papa? La respuesta está en la enseñanza de la Iglesia y en ley de Dios.

Es la ley de Dios, la cual no es una ley humana o eclesiástica, la que ha establecido que la herejía por su naturaleza es un impedimento para ocupar válidamente la Sede Apostólica y ejercer el oficio del Papa.

He aquí la respuesta:

OBJECIÓN # 4

Objeción IV: Incluso si un Papa cayera en herejía, seguiría siendo Papa hasta que la Iglesia lo declarara hereje y ya no Papa.

Respuesta: El Papa Pablo IV, en Cum Ex Apostolatus, el Papa Inocencio III en Si Papa, y los teólogos enseñan que un Papa herético es depuesto por Dios.

Prueba:

A. Bula: Cum Ex Apostolatus [16 de febrero de 1559], Papa Pablo IV

— “Además, si alguna vez pareciera que algún obispo (incluso uno que actúe como arzobispo, patriarca o primado), o un cardenal de la Iglesia Romana, o un legado (como se mencionó anteriormente), o incluso el Romano Pontífice (ya sea antes de su ascenso a cardenal, o antes de su elección como Romano Pontífice), se ha desviado previamente de la fe católica o ha caído en alguna herejía, promulgamos, decretamos, determinamos y definimos:

—“Tal promoción o elección en sí misma, incluso con el acuerdo y consentimiento unánime de todos los cardenales, será nula, legalmente inválida y sin valor… Los así promovidos o elegidos, por ese mismo hecho y sin necesidad de hacer ninguna otra declaración, quedarán privados de toda dignidad, posición, honor, título, autoridad, oficio y poder.”

B. Si Papa [1198], Papa Inocencio III

—“El Papa no debe envanecerse de su poder ni gloriarse precipitadamente de su honor y alta posición, porque cuanto menos lo juzguen los hombres, más lo juzgará Dios. Aún menos puede gloriarse el Romano Pontífice porque pueda ser juzgado por los hombres, o mejor dicho, porque pueda demostrarse que ya está juzgado, si, por ejemplo, se desvaneciera en la herejía; porque quien no cree ya está juzgado. En tal caso, debería decirse de él: “Si la sal pierde su sabor, no sirve para nada más que para ser arrojada y pisoteada por los hombres”.

C. Institutiones Juris Canonici [1950] – Coronata

— Si efectivamente se diera tal situación, él [el Romano Pontífice], por ley divina, sería destituido sin sentencia, de hecho, sin siquiera una declaratoria. Quien profesa herejía abiertamente se coloca fuera de la Iglesia, y no es probable que Cristo preservara la Primacía de su Iglesia en alguien tan indigno. Por lo tanto, si el Romano Pontífice profesara herejía, ante cualquier sentencia condenatoria (lo cual sería imposible de todos modos), perdería su autoridad.

D. San Roberto Belarmino [1610]

—“Un Papa que es un hereje manifiesto automáticamente deja de ser Papa y cabeza, así como automáticamente deja de ser cristiano y miembro de la Iglesia.”

E. San Antonino [1459]

—En caso de que el Papa se convirtiera en hereje, se encontraría, por ese solo hecho y sin ninguna otra sentencia, separado de la Iglesia. Una cabeza separada de un cuerpo no puede, mientras permanezca separada, ser cabeza del mismo cuerpo del que fue separada.

F. San Francisco de Sales [1622]

— “Ahora bien, cuando el Papa es explícitamente hereje, cae ipso facto de su dignidad y fuera de la Iglesia…”

G. Derecho Canónico – [1943] – Wernz-Vidal

— “Por herejía notoria y abiertamente divulgada, el Romano Pontífice, si cayera en herejía, por ese mismo hecho (ipso facto) se considera privado del poder de jurisdicción incluso antes de cualquier juicio declaratorio de la Iglesia… Un Papa que cayera en herejía pública dejaría ipso facto de ser miembro de la Iglesia; por lo tanto, también dejaría de ser cabeza de la Iglesia.

H. Introductio in Codicem [1946] – Udalricus Beste

—No pocos canonistas enseñan que, además de la muerte y la abdicación, la dignidad pontificia también puede perderse por incurrir en cierta locura, que legalmente equivale a la muerte, así como por herejía manifiesta y notoria. En este último caso, un papa perdería automáticamente su poder, y esto, de hecho, sin que se emitiera sentencia alguna, pues la primera Sede (es decir, la Sede de Pedro) no es juzgada por nadie… La razón es que, al incurrir en herejía, el papa deja de ser miembro de la Iglesia. Quien no es miembro de una sociedad, obviamente, no puede ser su cabeza.

I. Epitome Juris Canonici [1949] – A. Vermeersch

—Al menos según la enseñanza más común, el Romano Pontífice, como maestro privado, puede incurrir en herejía manifiesta. Entonces, sin sentencia declaratoria (pues la Sede Suprema no es juzgada por nadie), automáticamente (ipso facto) perdería el poder que quien ya no es miembro de la Iglesia no puede poseer.

Bishop Mark A. Pivarunas, CMRI; Answering Objections to the Sedevacantist Position Based on the Teachings of the Catholic Church; p. 5-7

żrodło 08.08.2025 FB Macario Vargas